De liefste van het Omniversum en Madurodam
Als de storm is gaan liggen en de sneeuw smelt, is mijn kruit verschoten en mijn rode doek verbleekt. De witte vlag.
Dipje
Hoe moet ik het morgen redden
Wanneer ik er vandaag niet eens doorheen kom
Waarom mag ik het niet een keer moeilijk hebben
Liever onder een warme dekbed liggen
Dan de kou te trotseren.
Soms weet je het even niet meer
Er rent van alles op je af
Over je heen
Door je heen
Dan wil je schuilen
Het liefst bij iemand
Niet alleen.
Je raast maar door
Omdat het moet
Het wordt van je verwacht
Maar je zit stuk
Erger dan na die marathon.
Laat het maar lopen voor vandaag
Ga maar slapen
Morgen wordt het prettiger
Dan ben je blij
Opgelaten
Dat je weer verder mag.
© HW 1-12-2015
Benjamin staat te praten met een collega. Vandaag is de receptie van Jan. Jan van Amstel gaat met pensioen. Er wordt flink wat Amstel bier genuttigd. Nu heeft Amstel ook een nieuw soort Radler. Aangezien Benjamin nog best ver moet fietsen, via Hazerswoude naar zijn pas verworven appartement op Kijkduin, wat eigenlijk gewoon een kamertje, drie hoog achter is. Benjamin heeft Jan nu twee maanden leren kennen, maar het waren ook daadwerkelijk twee interessante maanden, bij zijn nieuwe werkgever, in de machinebouw, voor wat zwaardere Industrie.
Benjamin ontdekt dat Ron, met wie hij staat te praten, in Hilversum woont. Benjamin is slechts twee keer in Hilversum geweest. De eerste keer zal hij twaalf geweest zijn. Hij deed mee aan een veldloop op de hei, nabij de renbaan, die nu ook al niet meer bestaat. Wanneer hij dat vertelt, denkt hij aan zijn liefje ooit uit Bussum, die op een kamertje woonde in Amsterdam, in de Hemonystraat nummer 13 en hij denkt aan die andere keer in Hilversum. Even doet hij zijn ogen dicht en speelt de film zich af.
Het is zondagochtend, 22 november 2015. Kaatje en Benjamin zijn op bezoek bij Door. Door is de moeder van Kaatje. Ze zitten aan het ontbijt, ze zijn op zoek naar het "foutzaadje", zoals Door het zoutvaatje noemt, wanneer er wordt gebeld door de buurvrouw. "Door, luister je nu naar Radio 5? Adres onbekend. Volgens mij zijn ze op zoek naar jou." Benjamin pakt zijn mobieltje en vind daar Radio 5, ze kunnen de uitzending terugluisteren, maar ze moeten even wachten tot deze is afgelopen. Ze besluiten om dat vanmiddag te doen. Er staat ook een foto bij en aan de foto zien ze dat het Door echt is. Het is Door, als klein meisje. Echter is het nog niet duidelijk door wie Door wordt gezocht, al zijn er vermoedens.
Het blijk een vrouw te zijn van 91, Wida. Een dochter uit het gezin waarin Door is opgevangen, in de oorlog. Net als Gretha, de moeder van Benjamin, heeft ook Door ooit die reis gemaakt. De reis in een platbodem over het IJsselmeer. Door heeft daarbij ook nog een treinreis moeten maken. Waarbij ze als kind ook nog te maken kreeg met vervelende Duitse soldaten. Och, hoe oud was ze nog maar. Ze moet zes jaar zijn geweest. Het gezin had Door willen adopteren. Door was na de oorlog weer terug bij haar moeder. Echter die wilde haar niet meer, haar moeder bleek later ziek. Haar vader kon niet voor hun zorgen, maar voorkwam adoptie door het gezin van Wida.
Benjamin stuurt een mail naar het radioprogramma. Hij krijgt direct een mail terug en geeft de gegevens door van Kaatje en van Door. Het is het beste wanneer de programmamakers hen benaderen. Ze worden uitgenodigd om een week later de uitzending bij te wonen, in het bijzijn van Wida. Het wordt een prachtig weerzien, waarbij het landschap van herinnering, op geen enkele manier is vervormd. Benjamin en Ron kijken elkaar verbaasd aan. "Ja, dat heb ik dus met Hilversum."
"Een prachtig verhaal", zegt Ron. "Ja, dat is het. Al hebben die herinneringen ook wat losgemaakt bij mijn schoonmoeder. Waardoor ze ook aan andere dingen is gaan denken. Haar verloren zoon, haar overleden man. Eenzaamheid speelde ineens
parten. Maar dit, dit blijft ….." Ineens wordt hij onderbroken. "Mag ik even jullie aandacht?" De directeur gaat speechen voor Jan. Benjamin richt zijn aandacht op Jan. Jan, wat een bijzondere man. Hij heeft een kunstheup, maar klimt nog altijd op een keukentrapje
om even een klusje te doen boven zijn hoofd, om er vervolgens vanaf te vallen. Jan schrijft in de praktijk goed sluitende VGM plannen, maar voor zichzelf denkt hij dat het wel even kan
Niet vanzelfsprekende vrijheid
Een meisje op de trein
Ze moeten staan
Het stinkt naar zweet
Maar ze ruikt het niet meer
Net als dat ze de honger niet meer voelt
Al is die continue aanwezig
Waar worden we nu heen gebracht
Haar moeder houdt haar vast
Haar vader aan de andere kant
In een andere wagon gescheiden
Een boot volgepropt met kinderen
Gescheiden van hun zieke ouders
Die niet voor hun kan zorgen
Ook daar ligt een meisje
Naast haar zus
Hetzelfde gevoel
Afwachtend wat komen gaat
Een periode van onzekerheid
Het 1e meisje leeft in een kamp
Erbarmelijke omstandigheden
Die situatie wil je, je niet voorstellen
Het 2e meisje opgenomen in een gezin
Waar de omstandigheden beter zijn dan thuis
Moeders en het 1e meisje overleven het
Ze komt aan bij hun oude huis
Verkocht door de gemeente
Er woont nu een ander gezin
Opgezadeld met belastingschuld krijgen ze iets
anders toegewezen
Het 2e meisje komt thuis bij haar moeder
Ook haar vader heeft het niet gehaald
Moeders heeft een nieuwe vriend
Die Moeders heeft geholpen
Die geen plaats heeft voor haar dochter
En de gemeenschap heeft bepaald
Dat ze niet voor haar kan zorgen
© HW 4-5-2017
"Wie is Loesje? Wie is toch dat snoesje? Loesje is het meisje van de drummer van de band."
Loesje is kritisch, Ze is de beste moeder van Het Omniversum en Madurodam. Dat heb ik ooit geschreven aan haar. Ik had nog een ansichtkaart uit Sneek. We waren hem vergeten op te sturen. We waren in Sneek onze Elfstedentocht begonnen. Onze auto Elfstedentocht, waarbij we ook stempels hebben gemist. Karin had een Trombosebeen en had nog steeds last van vermoeidheid veroorzaakt door de ziekte van Pfeiffer. Het kaartje kwam ik tegen toen ik ons fotoboek van die vakantie aan het maken was. Ik moest haar het kaartje sturen dat ik erg van haar dochter hou en dat ik ook haar kan waarderen. Loes is kritisch, maar lief.
Ik ben even bij haar op bezoek, tijdens mijn hardlooprondjes kom ik er iedere keer langs, dus ik bel maar een keer aan. Ze vraagt mij binnen. Ik ben bezweet dus ik pak de houten stoel van de eethoek. Ze vraagt of ik koffie wil. Loes maakt heerlijke koffie, maar je moet er zo lang op wachten. Dus ik vraag een glaasje water. Loes zet namelijk eerst water op in de 'kluitfletel' en schenkt het dan op in een klein filtertje. Waarbij er nog een volgorde bestaat, die ik niet kan volgen. Tijdens onze logeerpartijen, heb ik het ook eens geprobeerd, maar dat durf ik niet meer. Loes is kritisch en terecht. Ze houdt niet van moderne apparaten. Dat vindt ze allemaal niks. Ik hou daarvan en geniet om met haar van gedachten te wisselen. Ja, ze is wel bereisd. Ze heeft veel plaatsen gezien. Zelf hebben ze nooit een auto gehad. Wel een scooter, een echte met een helm. Ze hadden er allebei één. Dat deed ze dan weer wel. Wat vind ik het prachtig om die verhalen aan te horen. Ze kan mooi vertellen.
Die middag vertelt ze over een jongen die haar wel leuk vind, in haar jeugd. Hij wil het allemaal wat te snel. Ze vind hem wel knap en ze voelt zich gevleid. Nee, zegt ze, dat wilde ik niet. Ik wilde het netjes. Ze moesten hun best doen. Dan vertelt ze over Aad, haar man. De verovering. Hij kwam een pakje sigaretten halen bij de sigarenwinkel, waar zij ook even was, zelf werkte ze bij de Gruyter. Hij bleef hangen, pratend. Zo raakten zij ook aan de praat. Het moest netjes. Hij fietste met haar mee naar huis en zij stelde hem netjes voor aan haar zus en haar man en haar vader, die er ook inwonend was.
Loes is kritisch en vraagt of ik echt niet meer wil dan een glaasje water. "Wil je een boterham", ik sla af. "Nee, hoor, ik hoef geen 'hoterbam'.", waarna ze mij glazig aankijkt. Loes verteld dat haar zus soms dingen erbij fantaseert. Tja, mijn moeder kan dat ook. Zo weet je nooit, wat waar is en wat niet. Soms betrap ik Loes er op dat ze een herinnering ook op haar manier heeft ingekleurd. Vooral wanneer ze zegt tegen Karin dat ik op de koffie was geweest, maar dat ik maar saai was, dat ik niks wilde gebruiken.
Voor Wolly Koppers :
Een vrouw van 91 heeft mijn hart veroverd
Na al die jaren nog zo'n warm mens
Veel mensen zouden zijn verbitterd
Maar ze is van goede komaf
Niet materieel, maar mentaal
Altijd de juiste toon
Mevrouw Koppers:
"Ik heb u maar even gezien
Maar ken u al wat langer."
Ik herken u in mijn schoonmoeder
Mijn schoonmoeder is zo'n lieve vrouw
De beste van het Omniversum en Madurodam
Net als mijn lieve potentiële vrouw
Nee, we zijn niet getrouwd
Al zijn we oneindig verbonden
Al die liefde heeft zij georven
Georven van u, of van jou.
Al heeft ze niet uw genen
Ze heeft wel uw liefde meegekregen
Dat heeft haar goed gedaan
Het is haar altijd bijgebleven
Ze heeft het aan haar dochter overgebracht.
Liefde is overdraagbaar
Het geeft warmte
Een goed gevoel
Deze liefde is oneindig
Onvoorwaardelijk
Geeft het ons leven doel.
© HW 1-12-2015
Soms kom je ineens thuis te zitten. Vastgebonden aan je stoel krijg je tijd om te denken en geluiden binnen te laten komen. Woorden worden martelwapens, het stille geluid is er altijd. Er is nooit geen geluid. Je hoort de koelkast. Je hoort de leidingen. Je wordt eenzaam.
Eenzaamheid
Vluchtige contacten
Oppervlakkig
Diepgaan zonder voelende diepgang
Erfelijk?
Genetische
Geen ethische bepaling
Geen etnische
Niet geslachtsgebonden
Doch overdraagbaar
Een welvaartsziekte?
© HW 23-4-2017
Die dag, die dag, dat we nog even konden praten, over Escher, muziek, het Indië van hem, foto's konden bekijken. Die dag.
Voor de blinden
Ik word wakker
Zonnestralen kruipen door de kieren
We liggen op de grond
Ik kijk naar jou
Op het luchtbed
Beetje pijn in mijn rug heb ik wel
Nu verblind door 1 straal van de zon
Ik sprak de dwaas aan in dat bedrijf
Op de plek waar hij liever was geweest
In zichzelf gekeerd
Waar hij behoord te zijn, ziet hij
Wat jij niet kunt zien, kun je dat niet zien
Een IJsvogel ziet zij in de boom
Na even aanwijzen ziet haar moeder hem ook
Ik zie hem niet, waarom zie ik hem niet
Zie ik nu nog steeds zo slecht
Neem maar een foto
Misschien zie ik hem dan
Misschien zit hij gevangen
Gevangen in de grafiek
Misschien gevangen in de stemming
Misschien wordt deze grafiek wel
Verkeerd geïnterpreteerd
Niet te bereiken
Hij is niet te bereiken
Jij bent niet bereikbaar
Zij zijn niet bereikbaar
Jullie zijn niet bereikbaar
Niemand is bereikbaar
Als je niet open staat
Een Jehova's getuige
Belt aan
Kan ik schuilen
Nee het gaat niet meer
Maar waarom discussiëren
Als de basisprincipes dezelfde zijn
Waarom zien ze dat niet?
Nu rijdt ik over de snelweg
Het is donker
Zie geen hand voor ogen
Lichtjes dansen voor mij
Ook al in de spiegel
Maar het was een mooie dag
Als je het wilt zien
Het is het einde van de wereld
Voor wie er
in wilt geloven
Maar ik ben nergens bang voor
Waar zou ik bang voor moeten zijn?
We zijn toch allemaal dezelfde?
We zijn in beginsel allemaal gelijk.
Iedereen gelijk
Geen voorkeur
Iedereen moet wachten in deze rij.
Een dag als vandaag koester ik
Een dag die mij inzicht geeft
Laat de blinde geleiden
Laat de blinden zien
Maak je los van dat moment
Waar jij in vast zit
Stel je open
Kijk goed rond
Met andere ogen
Het is een mooie dag
De eerste van je nieuwe leven
Al kun je terugvallen op de goede dingen
Uit het oude
Je basis is vast goed
Het is een mooie dag
Er zullen er nog vele volgen.
© HW 22-11-2015
Dan kijk ik in je ogen. Er is een verandering opgetreden. Ze staan niet meer zo helder. Ik herken die ogen. Die ogen van een ander. Gericht op jouw eigen binnenste, niet naar buiten. Ik herken ze maar al te goed, omdat ik ze vaker heb gezien en ik wordt bang, angstig bang, niet zo maar gewoon erg bang en ik weet dat ik wil helpen, maar ik weet ook dat ik niet veel kan. Ik doe wat ik doe en ik hoop dat het lukt. Oh, wat ben ik bang.
Als de geesten van de wind
Stormen in haar hoofd
Regen, hagel voorspellend
Haar brein vervuilen
Snertweer
Ze heeft een slechte dag
Kan ze de zon even niet zien
Een eerste zonnestraal
Verschijnt
Een glimlach heel even
Het besef dat ze dit zichzelf aandoet
Maar vooral haar kind en haar vervolg
Dat laatste pijnigt haar
Laat het nog harder stormen
Waar is nu de zon
Het licht
Op haar beste gezicht
Het gezicht
Dat ik herken
Van haar dochter
Soms angstaanjagend
Wanneer zij ook een slechte dag heeft
Maar jouw kostbaarste geschenk
Op haar beste dagen
Wanneer je haar observeren mag
En ze soms naar jou lacht
Omdat ze weet
Dat Je kijkt
© HW 12-5-2017
Later gaan we kleren kopen, met jou, voor onze bruiloft en ik zonder mij even af, plots schrijf ik dit gedicht.
Windbreker
Mijn lentebriesje
Veroorzaakte zomerstormen
Dit terwijl hun woorden
Als een Tsunami mij verslonden
Alleen jij
Jij kan die storm laten liggen
Terug transformeren naar iets zwoels
Wat heb ik mezelf aangedaan
Zij vertelde mij
Over hun pijn
Uit een ver verleden
Exodus in Blue
Ik begrijp alleen nooit wrok
Of wraak
Omdat wraak meerkoppig is
En ook onschuldige raakt
Alleen jij
Jij kunt die storm laten liggen
Samen zittend op een bankje
Adem in en adem uit
Alleen yoga
Kan mij helpen
Yoga en Yoghurt
De gegoede bacteriën
Mijn maag is omgedraaid
Televisie kijkend
Naar al die haatgevoelens
Waar geen haan naar kraait
Al zo vaak heb ik mijn andere wang toegekeerd
Maar wordt niet begrepen achtergelaten
Doodbloeden
Dat lukt mij niet
Alleen jij
Jij kunt mij helpen
Mij resetten
Naar de glimlachstand
Zittend hier nu alleen op een bankje
Zal ik jou nooit meer missen
Omdat jij altijd bij me bent
Soms fysiek en anders
In mijn hart
Wat alleen nog klopt voor jou
Van de rest beloof ik
Mij minder aan te trekken
Jij bent mijn naakte waarheid
De allermooiste vrouw
Jou beloof ik
Mijn leven decennia uit te rekken
© HW 22-6-2017
Ik werkte ooit bij een apparatnbouwer, ze hadden daar nogal veel voorraadverschillen. Ze raakte producten kwijt van 1
meter bij een halve meter. Mijn collega zei dan tegen me: "ik denk dat ik mijn schoonmoeder hier eens mee naar toe neem." Ik gaf hem repliek: "Bij mij worden er geen schoonmoeders uit het raam gegooid."
Meest recente commentaren